Βιβλιοπαρουσίαση-Τα τελευταία νέα από το Νότο

"Όταν φτάσανε οι δυο φίλοι στην στέρφα Παταγονική στέπα δεν ξέρανε ότι αυτή τη χρονιά είχε ανθίσει η κίλα (αυτό συμβαίνει τρείς φορές τον αιώνα).Η κίλα είναι μια ποικιλία μπαμπού των Άνδεων και φυτρώνει στις βαθιές χαράδρες της κορδιγιέρας. Οι ινδιάνοι της Παταγονίας ξέρουν ότι κάθε φορά που άνθιζε η κίλα ακολουθούσαν εποχές ερήμωσης και οδύνης. Τα προφητικά κόκκινα άνθη της κίλα έβαψαν κόκκινη την Παταγονία των Άνδεων και δε χρειαζόταν να περιμένεις πολύ για να δεις από πού θα ερχόταν το κακό….."

Δεν  άργησε να έρθει το κακό για την Γη του Πυρός, και όπως σε κάθε περίπτωση δεν άργησε να έρθει από αυτούς που αδυνατούν να αγαπήσουν τις καλύβες και τα χωράφια και να εκτιμήσουν τον παγωμένο Παταγονικό αέρα που μεταφέρει νέα, γεγονότα, μυρωδιές και ξεχασμένες ιστορίες. Το 2003, μια είδηση για την Παταγονική γη, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία για τους μαπούτσε και τους γιαγιάν. Η αργεντινή κυβέρνηση μελετούσε την περίπτωση παραχώρησης της Παταγονίας στις Η.Π.Α., με αντάλλαγμα το μηδενισμό του τεράστιου χρέους της, προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Βέβαια
οι γνήσιοι κάτοικοι της, μαθημένοι σε πρακτικές εξόντωσης στο όνομα του καπιταλιστικού «παραδείσου», δεν άφησαν αυτήν την φορά τους γκρίνγκο να «τσαρτερώσουν» τα σπίτια τους. Ο οικονομικός βιασμός που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1880 με τον εποικισμό των αχανών εκτάσεών της από Ευρωπαίους και την εξόντωση των ιθαγενικών φυλών στο όνομα της οικονομικής της αξιοποίησης καθώς και τον βίαιο εκσυγχρονισμό που μετέτρεψε σε παρίες τον εργατικό και νομαδοκτηνοτροφικό πληθυσμό των «πεόν», των «γκάουτσο» και όσων Ινδιάνων είχαν απομείνει, δεν έμελλε να ολοκληρώσει το έργο του με αυτή τη δολοφονία της παρθενικής γης.

Οι Λούις Σεπούλβεδα και Ντάνιελ Μορτζινσκι, ταξίδεψαν σε αυτήν τη γη, ξεκινώντας από το 42^οπαράλληλο (πάντα σε αργεντίνικο έδαφος), κατεβήκανε έως το Ακρωτήριο Χορν και επιστρέψανε από τη χιλιανή Παταγονία ως τη Μεγαλόνησο Τσιλόε. Μέσα από το εξαίσιο συγγραφικό ταλέντο του πρώτου και τον ισχυρό φωτογραφικό φακό του δεύτερου, οι εκδόσεις Opera μας παραδίδουν σε θαυμάσια μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη «Τα τελευταία νέα από το Νότο».

Για όσους δεν έχουν διαβάσει ποτέ Σεπούλβεδα, είναι μια καλή ευκαιρία να τον ανακαλύψουν και να λατρέψουν τη γραφή του, η οποία με την αμεσότητά της και την άρτια χρήση της λογοτεχνικής γλώσσας, δεν δυσκολεύεται να σε περιπλανήσει, σαν να 'χεις ζήσει ο ίδιος, στις πιο κρυφές γωνιές αυτής της χώρας. Το βιβλίο του που αποτελείται από αυτοτελείς ιστορίες που έζησε ο ίδιος με το συνεργάτη του, δεν αφήνει ερωτηματικά. Οι ήρωες του, αληθινές μορφές μιας βασανισμένης γης, που έζησαν λατρεύοντας και προστατεύοντας αυτή τη σκληρή γη και τη πραγματικότητα της εσχατιάς αυτής του Νότου, αποδεικνύουν πως η αγάπη για τη ζωή δεν μπορεί να νικηθεί από καμία προσπάθεια «οικονομικής ανάπτυξης». Η δόνια Ντέλια Ριβέρα ντε Κόσιο που ό,τι αγγίζει ζει, ο Μάρτιν Σέφιλντς «ένας αληθινός άντρας» όπως ακριβώς απαιτεί τους άντρες της η παταγονική γη, ο Τάνο που κατασκευάζει στην ερημιά της Παταγονίας έγχορδα μουσικά όργανα απαράμιλλης ακρίβειας για τη Συμφωνική του Βερολίνου  καθώς και οι  μηχανικοί του Patagonia Express, που αγνοούν επιδεικτικά τους γκρίνγκο που «τσαρτέρωσαν» το τρένο, πίνοντας πάντα «μάτε», είναι λίγοι από αυτούς τους καθημερινούς και ξεχασμένους ήρωες που συνάντησε ο συγγραφέας και μετέφερε στο χαρτί τις ιστορίες τους. Ιστορίες σκαλισμένες στον παταγονικό αέρα και στις χασιέντες των λιγοστών Τσιλόε και Τουέλτσε, αποδίδουν την ψυχή της Γης του Πυρός, μιας περιοχής που ψυχορραγεί.

Το αριστούργημα του Σεπούλβεδα, γραμμένο από χρόνια, αποτελεί ένα χρονικό δυο φίλων, ως ύστατο χαιρετισμό στο νότο και σε μια εποχή που για το συγγραφέα αποτελεί τη μνήμη και τη δύναμή του. Ιδού λοιπόν τα τελευταία νέα από το Νότο. Ένα οδοιπορικό που θα σας μαγέψει μέσα από την περιγραφή της απλής ευτυχίας στην άλλη άκρη του κόσμου.

Κ.Ι.